Zamek wrocławski podupadał aż do dnia, kiedy to cesarz Leopold I zdecydował się go przekazać w użytkowanie jezuitom. Po przybyciu do Wrocławia, zakonnicy jezuiccy otrzymali gościnę w klasztorze Św. Macieja, u Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą, a teraz na terenie zamku założyli kościół i szkołę na poziomie wyższym, która dzięki nowym programom wychowania i nauczania zyskała dużą popularność, ale i sporą niechęć protestanckich

mieszczan. Zamek otrzymany na własność w 1670 r., szybko okazał się zbyt mały na potrzeby szkoły. Starania o utworzenie uniwersytetu podjął rektor Fryderyk Wolf von Lüdinghausen, wychowany na dworze króla polskiego Jana Kazimierza Wazy. 21 października 1702 r. cesarz podpisał w Wiedniu Złotą Bullę fundacyjną Wrocławskiego Uniwersytetu, którego patronem został św. Leopold, jednocześnie patron fundatora. Uczelnia posiadała 2 fakultety: filozoficzny i teologiczny (katolicki). Ze względu na regułę zakonu nie wykładano prawa i medycyny. Dalszymi dobroczyńcami byli kolejno dwaj cesarze: Józef I i Karol VI.